Zoals de wind thuis op Ameland waait, waait hij nergens. Dat zullen veel Amelanders zeker herkennen want die wind, ja die is er àltijd op het eiland. De wind woont hier. Al op de pier in Holwerd schudt de wind je de haren en kust ze je de wangen als in een ferme jolige begroeting. De wind is daarmee een soort voorbode van weer thuiskomen. Wellicht is de wind ook een van de eerste, denk ik misschien wat vergeten, herinneringen die je hebt als je hier bent opgegroeid. Hoe de wind langs je raam gierde als je in je bed lag en nog niet kon slapen van de vele loeiende uithalen. Of de altijd wapperende witte was aan de waslijn van oma in de tuin terwijl je er als kind tussendoor speelde.
In dat collectieve geheugen zitten ongetwijfeld ook de vele herinneringen aan school. Herinneringen aan de basisschool waar je samen met de kinderen uit het dorp naar toe liep of als je geluk had met de fiets naar toe kon. Hoe de schooldeur eruitzag die je als kind elke dag openduwde, hoe het rook als je je nieuwe schrift opensloeg en erin schreef, naast wie je zat in de schoolbanken en hoe de juf of meester de te leren woorden op het bord schreef met een krijtje.
Hoe daarna de herinneringen aan de Burgemeester Walda School een plek hebben gekregen. Het was en is nog steeds de plek waar alle jeugd van het eiland samenkomt en elkaar leert kennen vanuit alle eilander windstreken. Er veel herinneringen gemaakt zijn (en nog steeds worden) en er door de jaren vele van die herinneringen hetzelfde zijn, het fietsenhok, de lerarenkamer en natuurlijk de schoolbel.
’s Ochtens vroeg met wind mee naar school fietsen of met wind tegen en dan maar hopen dat de wind niet gedraaid was als je weer naar huis ging. Hoe de huidige jeugd in de winter vanuit Hollum en Ballum vaak samen met de bus naar school gaat, de laatste meters naar school onder de walviskaken doorlopen naar de voordeur. De leerlingen naar het karakteristieke witte gebouw met de rietkap toe lopen waar op de schoorsteen de windwijzer prijkt van een spelend kind met een hoepel. Sommigen in de windwijzer vast het oude logo van de BWS herkennen en hoe die wijzer al 75 jaar de wind wijst hoog boven op de school.
De tijd van samen met leeftijdgenoten uit de andere dorpen op school zorgde voor vriendschap, veel plezier en verbinding. Hoeveel stellen er wel niet gevormd werden in de tijd dat men op de BWS zat en dat die kinderen inmiddels ook weer naar de BWS gingen en gaan.
Hoe bijzonder ik het vind dat je als jonge Amelander samen met bijna al je leeftijdsgenoten van het eiland naar dezelfde school gaat voor het voortgezet onderwijs. Elke generatie daar dan logischerwijze ook min of meer dezelfde herinneringen aan heeft. Met als enige uitzonderingen dan het verloop van docenten en het schoolgebouw dat wel veranderde door de jaren heen. Alleen de wind en haar wijzer op de school veranderden niet. Zij ziet toe hoe in de BWS als enige plek op het eiland, de meeste Amelanders elke dag samen zijn. Hoe bijzonder ik dat vind en mooi om te zien hoe de jeugd samen komt en leert van elkaar en vooral met elkaar. De school dus al heel lang voor verbinding zorgt op het eiland en dat dat goed is voor het eiland. Al 75 jaar leren de eilanders samen en dat moet gevierd worden!
Ik hoop dat waar je inmiddels ook woont, de wind je op vrijdag 21 april thuis wijst op de windwijzer van de BWS.
Coosje Verbrugge