Je kunt een Amelander wel van het eiland halen…
Op 27 augustus 2007 maakte ik de overstap naar de wal. Dit was de eerste schooldag van mij op het Dockinga College in Dokkum. Ik was vijftien jaar oud en woonde doordeweeks bij een familie in Damwoude. Vanaf dat moment ging ik vele jaren tegemoet waarbij ik elk weekend van Ameland naar de wal zou reizen. Ik wist toen al dat ik later wat met geschiedenis wilde gaan doen maar nog niet precies wat.
Inmiddels zijn we vijftien jaar later en woon ik nu langer aan de wal dan ik op Ameland heb gewoond. Dat is best bijzonder als eilander in hart en nieren. Ik woon en werk in Leeuwarden. Ik vind het heerlijk dat ik niet elke week met de boot naar het eiland hoef. Dat gevlieg ben je op een gegeven moment ook eens zat. Ik ga nu naar het eiland als het me uitkomt en vaak ook voor de sociale contacten of hobby´s. Daarmee krijgt een bezoek ook een andere lading. Het ‘vakantiegevoel’ waar veel toeristen over spreken, zodra ze op de boot stappen, heb ik niet zo zeer. Het is meer een gevoel van thuiskomen na een lange periode van afwezigheid. De waardering voor alles wat het eiland te bieden heeft, wordt dan ook groter.
Het eiland is in die vijftien jaar veel veranderd. Er komen veel meer toeristen en de verbinding met de wal is een stuk verbeterd. Toen was er nog geen sneldienst. Ook de levensstandaard is een stuk duurder geworden, vooral op het gebied van huisvesting. Het woningaanbod is schaarser geworden. Ik vertel dit ook aan toeristen die ik soms door Hollum of Nes rondleid. Ze vragen vaak of er een middelbare school is en hoe het is om op een eiland te wonen. Veel jongeren schrijven zich bij de gemeente in voor een woning als ze met hun studie beginnen. Na hun studie hebben ze misschien kans om voor een huurwoning in aanmerking te komen. Ze staan dan wat hoger op de lijst.
Een andere vraag die toeristen tijdens een rondleiding stellen, is of ik ook weer naar het eiland terug wil. Die vraag krijg ik ook vaak van eilanders en collega’s te horen. Meestal antwoord ik dan met: ’Nee, die boot die gaat wel’. Met andere woorden je hoeft er niet te wonen om er te zijn. Met de boot ben je er ook zo. Als ik de laatste nieuwsberichten mag geloven, is dat niet vanzelfsprekend. De ene week is er een nieuwe vaargeul ontdekt en de andere week lees je in de krant dat er een duurzame oplossing moet komen. Sommige mensen menen dat een tunnel dan de oplossing is. Dat hoeft van mij niet.
Na vijftien jaar niet meer op Ameland te wonen, blijf ik toch met het eiland verbonden. Daarvoor hoef ik niet per se op het eiland te wonen. Ik zit in een bestuur waarbij we vergaderen via Teams. Dat scheelt weer een overtocht. Ook schrijf ik voor De Amelander waarvoor ik regelmatig het verleden even in duik. Daarnaast ontmoet ik regelmatig nieuwe mensen en zij vragen dan waar je vandaan komt. Zodra je ‘Ameland’ zegt, beklijft dat het meest bij die mensen. Al het andere vergeten ze. Bij een volgende ontmoeting, vragen ze als eerst: ‘jij komt toch van Ameland?’ Ook op die manier word ik regelmatig aan het eiland herinnerd. Je kunt een Amelander wel van het eiland halen, maar het eiland niet uit een Amelander.
Jacob S. Roep