Eerst wil ik jullie even vertellen dat onze ‘huisduif’ inderdaad is verdwenen op die bewuste zaterdagmorgen. Je vraagt je nu af: was ze gebleven als ik dat stukje niet over haar had geschreven. Helaas kan ik haar dat niet meer vragen. We hopen dat ze een goede vlucht heeft gehad en weer is teruggekeerd naar haar eigen hok, waar dat dan ook maar is. Van de andere twee is gelijktijdig nog eentje diezelfde dag vertrokken. Vermoedelijk hebben ze een afspraakje gemaakt.
Zo bleef er in feite een wat zielige duif achter bij ons in de buurt. Nog een aantal dagen bleef ze in de buurt rondhangen maar na een dag of tien was ook deze duif verdwenen. Misschien ook teruggereisd of was het lot haar niet gunstig gezind en is op een of andere (wrede) manier aan haar einde gekomen.
Maar gelukkig zijn gisteren de zwaluwen weer gearriveerd. Jaarlijks nestelen ze aan beide kanten van ons huis. Ook de merels hebben een plekje gezocht in de klimop en ondanks het feit dat het moeilijk is, is een stelletje mussen erin geslaagd onder de dakpannen een nestje te maken. In een nestkastje heeft de pimpelmees gebroed en het zou nog best kunnen dat ergens in de tuin ook een koolmezenechtpaar onderdak heeft gevonden. Want ze zijn dit jaar wel erg aanwezig in de tuin. Ik kijk liever niet in de nestkastjes. Het kan best storend zijn en helemaal wanneer de jongen vlak voor het uitvliegen zijn. Ze verlaten dan te vroeg het nest en de katten zitten al te wachten.
En dan maken dierenorganisaties zich opnieuw druk over een enkele haan op Schiermonnikoog en houdt men een minuut stilte voor bij brand omgekomen kippen. Zo eten rupsen de bladeren van de eikenbomen op en eten de vogels weer de rupsen op. Er is minder vis in de Waddenzee en plotseling wordt ontdekt dat er wel erg veel zeehonden zijn. Zieke zeehonden gaan we niet meer opvangen maar een spuitje geven. Nu halen zeehonden veel vis uit de Noordzee, is mij ooit verteld, maar inderdaad eten 9.000 zeehonden iedere dag minimaal vijf kilo vis, dat is ruim zestien miljoen kilo vis in een jaar. En ze zwemmen toch echt ook in de Waddenzee.
In de natuur spaart de geit de kool beslist niet. Het is eten of gegeten worden. Wij als mensen halen ons voedsel niet meer uit die natuur maar uit een winkel. Dat betekent dat we onze rol als predatoren grotendeels hebben verloren. Maar daar komt verandering in als we Midas Dekkers mogen geloven. Hebben jullie de uitzending van Midas Dekkers over Ameland ook gezien? Het was een aflevering in een serie genaamd ‘De eilanden’ waarin Midas de Waddeneilanden in verschillende jaargetijden bezoekt.
Hij was hier in de winterperiode en ontdekte dat eilanders nog echt van de natuur kunnen leven. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een wat beschaamd gevoel heb gekregen. Volgens de eilanders, die in de uitzending te zien waren, zijn wij een volk van jagers, vissers en bramenplukkers die op deze manier in ons voedsel voorzien. Nu, ik jaag niet en ik vis niet. Bramen en cranberry’s plukken doe ik af en toe wel. Maar eerlijk gezegd zijn de hoeveelheden beslist niet genoeg om de winter door te komen. Even heb ik eraan gedacht om weer strikken aan te schaffen maar gelukkig arriveren elke dag vrachtwagens vol voedsel van de vaste wal zodat zowel jagen als vissen niet beslist nodig is. En wanneer de bramenjam of de cranberrylikeur op is ga je weer gewoon naar de supermarkt.
Er was overigens in het programma ook al een oplossing voor de problemen rond de vaargeul. Een dijk, een brug, een tunnel, het maakte niets uit, als je maar met de auto van en naar het eiland kan komen. Jammer dat Midas als bioloog geen aandacht had voor de werkelijke problemen die we hebben met de natuur op ons eiland. De afname van de trekvogels, te weinig vis in de Waddenzee, veel, misschien wel te veel, ganzen, te weinig weidevogels, afijn jullie kunnen zelf het rijtje wel aanvullen.
Ook zijn er straks geen of in ieder geval te weinig insecten met alle gevolgen van dien. Veel dieren leven van insecten en ook zijn ze nodig voor onze voedselvoorziening. Maar ja, al direct na de Tweede Wereldoorlog zijn we begonnen met het vergiftigen van insecten en dat doen we nog steeds tot op de dag van vandaag. En dat blijft niet zonder gevolgen. Vreemd dat we nu pas tot ontdekking komen dat het misgaat met onze insecten? Waren we ze helemaal vergeten?
We grijpen op allerlei manieren in om de natuur te beschermen, proberen zelfs natuur te maken, maar ik krijg zo langzamerhand steeds meer het gevoel dat er veel, te veel, verkeerd gaat! Zo lang dierenorganisaties zich druk maken om een enkele haan op ons buureiland en insecten blijkbaar jarenlang vernietigd mogen worden komt het niet goed!
Jan J. de Vries