Al eerder heb ik jullie verteld over alle ongemakken rond het bezoeken van een zwembad. Het gedoe met kleedhokjes, kastjes, bandjes met sleuteltjes, het uitkleden maar zeker ook het aankleden. Wat een gedoe in die veel te kleine smalle hokjes. Ook de kastjes waar je kleren in kunt opbergen zijn veel te klein. Bovendien moet je opletten of er wel een haakje bovenin zit want in veel gevallen zijn die dingen al afgebroken en kun je niets ophangen. Laat in hemelsnaam alles wat je niet nodig hebt thuis want je weet niet waar je het moet laten. Zaken als horloges, brillen en portemonnees: neem ze liever niet mee naar het zwembad. Maar vergeet niet een euro mee te nemen anders ben je de klos en kun je je kastje niet afsluiten.
De afgelopen week was het weer zover. Een weekje vakantie met kleinkinderen is erg leuk maar het zwemmen is en blijft een ware beproeving. Als je eerst maar in het water ligt dan ben je een tijdje uit de zorgen. Maar de terugweg is meestal nog moeilijker. Eerst onder de douche, haren wassen, kleren verzamelen en het aankleden is een ‘tamtasie’, zoals we hier vroeger zeiden. Ik ben niet iemand die uren in het water zit. Na een half uurtje heb ik het wel gehad. Ik klauter op de rand van het bad en zoek de douche op. Schoon, maar nog wel nat, zoek ik daarna een ligstoel. Het liefst in de zon want dan blijf je lekker warm. Nu zijn wij dat weekje in de eilander herfstvakantie weg en dat heeft tot gevolg dat er veel jonge gezinnen met kleine kindertjes in het zwembad zijn. Het is lawaaierig maar zeker niet zo erg als wanneer er grote kinderen zijn. Dan is een zwembad een ware orgie van geluid.
Dat zo in een stoel liggen aan de rand van het bad vind ik feitelijk het leukste van het zwemmen. Lekker lui liggen kijken naar al die mensen en kinderen die zich op allerlei manieren uitsloven in het water. Soms trekt iemand speciaal je aandacht. Dat was ook nu het geval. Een nog vrij jonge man, toch redelijk intelligent zo te zien, was ook iedere morgen met vrouw en dochter in het water. Nu had deze pappa meer oog voor de vrouw dan voor het kleine meisje. Je gaat dan nadenken over zo’n relatie. Is het zijn dochter wel. Heeft zij een eerdere relatie gehad en nu deze vriend gevonden. Eerlijk gezegd leek het daar wel een beetje op. Want het meisje kreeg wel erg weinig aandacht van hem. Ze hadden een klein opblaasbootje mee. Nu kon hij, wanneer hij zijn partner een tijdje los liet, zich ook prima met het rubberbootje vermaken. Natuurlijk voelde dat bootje wat anders aan maar het was te doen!
Maar deze dag had hij een nieuw speeltje. Nee, geen andere vriendin, maar een klein waterspuitje. Een dergelijk waterspuitje lijkt enigszins op een plastic slagroomspuitje. Jullie kennen die dingen vast wel. Je kunt er met verschillende opzetstukjes allerlei vormen mee maken. Dat is bij een waterspuitje niet het geval. Maar je kunt er water mee opzuigen en wanneer het reservoir gevuld is en je drukt het spuitje leeg komt er een miezerig straaltje water uit. Vol verwondering bekeek hij, nadat het waterstraaltje weer was verschenen, het spuitje. Van alle kanten werd het dingetje bekeken en rondgedraaid en dat terwijl hij toch, zoals ik al heb gezegd, een redelijk intelligente indruk maakte. Het was alsof hij zich telkens verbaasde over het feit dat er water uitkwam, terwijl hij toch het ding zelf gevuld had! Hangend in het bootje heeft hij zich zeker een ruim kwartiertje vermaakt met het spuitje. Ik kreeg de indruk dat zijn vriendin eventjes heerlijk van haar rust genoot. Het had bovendien als voordeel dat het meisje echt even aandacht van mamma kreeg.
Even verderop was ondertussen een gezin met wat grotere kinderen gearriveerd. Ma en de kinderen lagen al in het water maar Pa was nog druk bezig met het opblazen van een vrij ingewikkeld apparaat dat uit een flink aantal zwembanden bestond. Hij had daarvoor een pompje meegenomen. Ik zag het zwemgeval zo groot worden dat ik problemen begon te verwachten met de badmeester. Die Duitsers zijn toch nog altijd erg goed in het handhaven van regeltjes. Bovendien zag ik de badmeester al een aantal keren aandachtig kijken naar de totstandkoming van dit ingewikkeld ‘zwembandapparaat’. Maar blijkbaar wachtte hij af tot het ding zijn ware grootte had bereikt. Dat duurde zeker tien minuten. En zoals verwacht gebeurde het! Nauwelijks was het ding geheel opgeblazen of de badmeester haastte zich naar hem en het apparaat toe. In duidelijke bewoordingen werd hij erop gewezen dat dit ding absoluut niet het water in mocht. Enigszins beschaamd plaatste de man het ding achter de stoelen en liet zich vervolgens enigszins treurig in het bad zakken. Daar maakte hij zijn gezin duidelijk dat deze vakantie het zwembandapparaat helaas niet gebruikt mocht worden. Niet alleen het apparaat maar het hele gezin heb ik na deze morgen niet meer terug gezien.
Zo om je heen kijkend vanuit een ligstoel is een zwembad toch eigenlijk wel leuk!
Jan J. de Vries