Ach, suppoosten tijdens de kunstmaand heeft zeker zijn aardige kanten. We hadden ons dit jaar wat te laat aangemeld zodat we uiteindelijk maar enkele dagen onze plicht moesten vervullen. Hebt u trouwen ook gehoord dat de kas van de stichting kunstmaand opdroogt. Het moet toch niet moeilijk zijn om met elkaar ervoor te zorgen dat er voldoende geld in die kas blijft komen. De gemeente en onze bootdienst dragen al een steentje bij. Dat zou misschien wel wat meer mogen zijn denk ik soms. Of dat kan en of dat men dat wil weet ik niet. Maar verder denk ik aan alle ondernemers en verhuurders die toch volop profiteren van de extra drukte in deze anders zo stille novembermaand. Je zou zeggen even de koppen bij elkaar, de neuzen dezelfde kant op en het benodigde bedrag is zo maar bij elkaar!
Maar los daarvan is suppoosten eigenlijk wel leuk. Je kunt vanachter je tafeltje de bezoekers rustig gadeslaan. Dikwijls hebben ze wat te vragen. Dat kan zijn over de kunstenaar maar ook over het gebouw of het eiland. Zo zat ik enige dagen geleden in de Hervormde kerk in Hollum. Een voor een dorp als Hollum zeker een groot gebouw waarin ook vele voorstellingen en optredens plaatsvinden. Wat dat betreft is er ook volop te genieten tijdens de kunstmaand.
Alleen over het gebouw is al veel te vertellen. Aanvankelijk in gebruik bij de St. Magnusparochie van Hollum wordt het in de loop van de 16e eeuw in gebruik genomen door protestanten die zich toen ‘de Gereformeerde Kerk’ noemden. Echter in 1569 wordt het gebouw door de watergeuzen verwoest. Vanaf 1610 werd door de Cammingha’s overigens wel een protestantse predikant aangesteld. Maar het duurde tot 1678 voor dat het gebouw hersteld was en weer in gebruik kon worden genomen. Maar daarover kunt u meer lezen in het boekje ‘Uit de geschiedenis van de Amelander kerken’. In 1990 geschreven door ds. C. Glashouwer en B. Edes. Ik weet niet of het ergens te koop is overigens!
Maar terug naar de kunstmaand. Zo hoorde ik een bezoeker tegen zijn vrouw zeggen: ‘Zeg, ga eens even aan de kant!’ Hij wilde blijkbaar een foto van het kunstwerk maken maar zijn lieve echtgenote stond in de weg. Je vraagt je af waarom hij niet eerst even een foto van zijn echtgenote en het kunstwerk heeft gemaakt? En bovendien, als hij even de tijd had genomen, vervolgt ze vast wel haar route door de kerk. Het is niet erg aardig gezegd zoiets. En bovendien is er ook nog meer publiek bij. En tijd had hij ook nog volop want pas om vijf uur ging de deur dicht. Maar misschien was ze er wel aan gewend of misschien waren beiden er aan gewend. Er volgde tenminste nauwelijks een reactie van haar. En aan de kant gaan deed ze ook niet direct zodat hij toch nog even moest wachten met het fototoestel in de aanslag.
Het werk wat te zien was, was gemaakt door Rita Kok. Rita Kok, wie is dat hoor ik u zeggen. Wel een flink aantal bezoekers wist dat ook niet. Ik vroeg dan of ze lid waren van een bepaalde politieke partij. Dat bleek ook meestal niet het geval te zijn. Om dan duidelijkheid te geven vroeg ik of onze vroegere minister-president Wim Kok wel kenden. Dat was altijd het geval.
‘Wel’, zei ik vervolgens, ‘Rita is de echtgenote van deze Wim Kok.’ Dat maakte veel duidelijk. Soms werd het werk er mooier van want men besloot om het nog eens wat aandachtiger te bekijken.
En zo zie je maar weer dat zo’n ‘Buurvrouw’ dikwijls te kort is om alles te vertellen. Want zonder dat ik het in de gaten heb zit ik al op het tweede blad te schrijven. En ik weet dat ik dan op moet houden van Klaas. Ja, het mag niet te kort, maar zeker niet te lang van Klaas. Hoe het met de buren gaat hoort u zeker een volgende keer weer!
Jan J. de Vries