Toch wel weer even geschrokken van de berichten rond het gebruik van een bestrijdingsmiddel. Het middel wordt in de landbouw gebruikt en blijkt een forse sterfte te veroorzaken onder vogels. Het is ook de oorzaak dat deze aflevering niet zo’n vrolijke is.
Er zullen weinigen onder ons zijn die exact weten welke bestrijdingsmiddelen er allemaal nog gebruikt mogen worden en wat deze middelen aan gif bevatten. Ook weten we niet wat er allemaal wordt gebruikt in ons voedsel. Denk daarbij alleen maar aan de toegestane E-nummers. Ook daar zijn stoffen bij die beslist niet goed voor de gezondheid zijn.
En dan denk je direct ook aan de bestrijding van kanker. Waar ligt het aan dat sinds 2011 er meer mensen sterven aan kanker dan aan hart- en vaatziekten? Doodsoorzaak nummer één is tegenwoordig kanker. Maar vreemd is dat natuurlijk niet. Bijna alles wat je eet, drinkt of zelfs inademt kan stoffen bevatten die schadelijk zijn voor je gezondheid. Er is onlangs een grootschalig onderzoek aangekondigd door de Staatssecretaris van Milieu naar de schadelijke gevolgen van het gebruik van landbouwgif.
Er wordt de afgelopen jaren veel geld uitgegeven naar verder onderzoek voor de bestrijding van kanker. Nieuwe mogelijkheden tot genezing bieden hoop voor veel patiënten. En gelukkig maar. Want het aantal kankerpatiënten zal alleen nog maar toenemen wanneer je kijkt waaraan de meeste mensen overlijden.
Mensen fietsen bergen op om geld in te zamelen voor het KWF. Anderen lopen met een collectebus langs de deur en velen zullen regelmatig een donatie overmaken. Maar we proberen daarmee de gevolgen te bestrijden in plaats dat we de oorzaak aanpakken. Je kunt rustig aannemen dat veel van wat in de chemische industrie wordt gebruikt en zo rechtstreeks of via een omweg in ons voedsel en dat van dieren terechtkomt de grote veroorzaker is. Maar de grote concerns verzetten zich op alle mogelijke manieren en met inzet van fors juridisch geschut tegen alle maatregelen die een wetgever kan bedenken.
Pas aan het eind van de vorige eeuw werden de eerste maatregelen getroffen om het gebruik van allerlei chemische stoffen in de voedselindustrie en de landbouw daadwerkelijk tegen te gaan. Het is blijkbaar al te laat en zo kun je dagelijks de advertenties lezen waaruit blijkt dat kanker weer heeft toegeslagen. Alleen een internationaal besef dat het anders moet en kan zal het tij kunnen keren.
Ik heb al gezegd dat het geen vrolijk verhaal is deze keer. ‘Weet je niets beters’, zegt Watze, ‘het is allemaal al niet zo leuk en dan kom jij ook nog met zo’n verhaal.’ Hij heeft wel een beetje gelijk. Het is inderdaad allemaal niet zo leuk. En wanneer je de parlementaire enquête over de misstanden bij onze woningbouwverenigingen een beetje volgt en leest welke salarissen er in de zorgsector aan leidinggevenden worden betaald, word je al helemaal niet vrolijk. Zo’n parlementaire enquête is ook allemaal achteraf gepraat. Zo zie je wat ervan terecht komt wanneer je als overheid geen voldoende toezicht meer houdt. Helaas is zelfverrijking en zelfoverschatting in ons land de aanleiding tot veel ergernis. Maar ook hier geldt dat je de oorzaken van al dit gedoe moet aanpakken. Zachte dokters maken stinkende wonden wordt wel gezegd. Een keiharde aanpak is gewoon nodig. Gewoon maatregelen nemen en wanneer je de afspraken niet nakomt ontslag met geen enkele extra vergoeding. ‘Helemaal mee eens’, zegt buurvrouw, ‘voorkomen is beter dan genezen. Dat is altijd zo geweest en zal ook altijd zo blijven.’ En met dit mooie gezegde kunnen we het allemaal eens zijn.
Jan J. de Vries