Ik zag hem vanuit de gereedstaande trein aankomen. Toen het meisje, dat voor hem liep, de trein binnenstapte bleef hij voor de deur staan. Ik dacht even dat hij zijn dochter naar de trein had gebracht. Zijn gezicht glunderde omdat ze nog net op tijd was ingestapt, want de trein stond op het punt van vertrekken. Maar zijn gezicht versomberde toen hij zijn gezicht naar rechts draaide. Dat was de richting waar hij vandaan kwam. Op dat moment gingen de treindeuren dicht. Hij maakte met zijn rechterarm een wegwerpgebaar dat ik aanvankelijk niet begreep. Het werd me duidelijk waarom hij dat gebaar maakte toen een vrouw in een rode jas in beeld kwam. Het toch wel zeer onvriendelijke gebaar was kennelijk voor haar bedoeld.
Haar gezicht was, toen ze hem bereikte, bijna net zo rood aangelopen als haar jas. Ik vermoedde dat ze heel lang had getracht hem bij te houden. Maar waarschijnlijk was ze op de trap naar het perron steeds verder achterop geraakt. Eerlijk gezegd was dat ook geen wonder. Ze was dan wel niet overdreven dik, maar enige zwaarlijvigheid kon haar niet ontzegd worden. Dat zeker niet. Ze maakte een wat verdrietige indruk. Was dat omdat ze haar man niet had kunnen bijhouden op weg naar de trein? Of was het meer om het feit dat hij niet meer naar haar had omgekeken en gewoon was doorgerend zonder op haar te wachten!
Het was achteraf gezien ook volstrekt onnodig geweest om haar in de steek te laten. Nu bleven ze immers toch samen op het perron achter en hadden beiden de trein niet gehaald. Het was van hem veel aardiger geweest om bij haar te blijven. Om dan samen de trein te missen. Ook niet leuk, maar wel veel leuker dan zoals het nu was gegaan. Misschien waren ze al te lang bij elkaar. Misschien ook hadden ze onderweg al woorden gehad. Ze waren zeker niet jong genoeg meer om een andere partner te zoeken en wellicht te oud om bij elkaar weg te gaan.
Wat ook zou kunnen is dat ze een bezoekje hadden gebracht aan haar moeder die in een verpleegtehuis haar laatste dagen sleet. Zijn hele leven had hij al een hekel aan die schoonmoeder gehad en nu zijn vrouw ouder werd, begon ze ook nog op haar moeder te lijken. Het was tenslotte Moederdag!
We zullen de werkelijke reden van het wegwerpgebaar nooit aan de weet komen. Ze maakten even deel uit van mijn leven en verdwenen daar weer uit toen de trein langzaam het station uitreed.
Ze was nog even doorgelopen en daar steun gezocht en gevonden bij een hekje. Ze hing er behoorlijk uitgeput tegenaan en maakte een geheel verslagen, ja zelfs een vernederde indruk. Hij stond zo’n meter of vier, vijf verder, zo mogelijk nog bozer dan eerst. Bovendien zag het er niet naar uit dat hij, op welke manier dan ook, haar te hulp zou komen.
Het is het beeld dat ik nog steeds op mijn netvlies krijg wanneer ik terugdenk aan dat moment. Een intens verdrietige vrouw, volledig buiten adem, in haar rode jas hangend tegen een hek . Hij, haar man, vier, vijf meter verder, kwaad omdat ze zonet de trein hebben gemist. Toch kon enige triomfantelijkheid je niet ontgaan wanneer je goed naar hem keek. Hij had het wel gehaald als zij er niet was geweest.
Ik vraag me wel eens af hoe ze later samen in de volgende trein naar huis zijn gegaan. Was het mogelijk om na dit alles nog op een redelijke manier met elkaar te praten. Ik vermoed dat ze stilzwijgend naar huis zijn gegaan. Dat er tijdens de avondmaaltijd ook weinig is gesproken en hoe het verder is gegaan in de slaapkamer daar kan ik me geen voorstelling van maken. Maar mogelijk hebben ze het daar wel uitgepraat en elkaar toch maar weer een nachtzoen gegeven.
‘Ach,’ zegt Watze, wanneer ik hem het verhaal vertel, ‘in elk huwelijk is wel eens wat. Misschien hebben ze gewoon een rotdag gehad.’ Zo lijkt het verhaal door Watze toch nog een gelukkig einde te krijgen. Maar buurvrouw maakt aan die hoop snel een einde. ‘Wat een vreselijke man moet dat zijn. Zoiets hoeft Watze mij niet te flikken. Bovendien zou hij het niet eens in zijn hoofd halen.’
Kijk, zo zit nu een goed huwelijk in elkaar, dacht ik tevreden.
Jan J. de Vries