Onze jongste kleindochter heeft een zusje gekregen. Dat is natuurlijk een belangrijke gebeurtenis in het leventje van een meisje van 2½ jaar. Maar tegenwoordig worden de kindertjes daar uitgebreid op voorbereid. Ze weten zo ongeveer wat er allemaal staat te gebeuren. En misschien is het ook daardoor dat zij het allemaal vrij gewoon vindt. Best dat er iemand is toegevoegd aan het gezinnetje. Ik heb het idee dat dit nieuwe zusje het leven van haar ouders meer overhoop heeft gegooid dan dat bij haar het geval is. Natuurlijk wil ze iedereen die dat vraagt best vertellen dat ze een zusje heeft en ook nog wel dat de baby Ella heet. Maar daar laat ze het bij. Zo af en toe krijgt de baby een knuffel of een aai. Maar ze heeft haar eigen baby’s en die vragen ook haar aandacht. Ze poepen en plassen wat af, die arme kinderen.
Ze was al moeder van een baby maar heeft er nu net als haar mamma een tweede bij gekregen. Het nadeel of voordeel is dat haat baby’s klein blijven. De nieuwe kan je vol water gieten en wanneer je dan op een knopje drukt komt het er net zo snel onder weer uit. Het arme kind verdrinkt bijna in het water dat ze krijgt toegediend. Voor het overige worden de beide kinderen redelijk behandeld. Zo af en toe worden ze liefdevol in bed gelegd en onder de wol gestopt. Maar soms gaat het flink hardhandig. Aan een been of arm worden ze dan in het bed geslingerd. Of ze laat ze ongeïnteresseerd ergens liggen.
Ook gaan deze baby’s niet altijd goed aangekleed mee naar buiten. Het kan zo maar zijn dat ze in dit koude voorjaar naar buiten gaan zonder zelfs maar enig ondergoed aan. Scheef onderuit hangend in de buggy stuiteren ze over straat om even later achteloos en naakt in een hoek van de bijkeuken te worden achtergelaten.
Want een kind van 2½ jaar oud heeft het druk. Er wordt gekleurd, getekend, naar tv gekeken en naar verhaaltjes geluisterd en liedjes geleerd. Ja, ze houdt ons aardig bezig die dagen dat ze bij ons is. Of ze haar pasgeboren zusje dan ook mist? We weten het niet en hebben het haar tot nu toe ook niet gevraagd. Maar we vermoeden dat dit niet het geval is.
Vroeger werden de baby’s rondgebracht door een ooievaar. Die komt er tegenwoordig niet meer aan te pas. Ik denk dat de jonge generatie niet eens weet dat vroeger de ooievaar in de voortplanting een belangrijke rol speelde. Ik moest daar aan denken toen we de kamer van onze dochter en schoonzoon voor de thuiskomst versierden en er ballonnen en vlaggetjes werden opgehangen. Alles in het roze natuurlijk!
Raadt u eens wat op de vlaggetjes stond afgebeeld? Juist, de oude vertrouwde ooievaar met in de snavel een doek met een baby. Ik was benieuwd of iemand er ook iets over zou zeggen of zou vragen. Tot nu toe is het wellicht niemand opgevallen. Toch had ik graag de reactie gehoord wanneer onze kleindochter had gevraagd: ‘Mamma, wat doet die vogel met dat kindje in zijn snavel?’ Ja, wat zou je dan moeten vertellen. Hoe de kindjes worden vervaardigd en hoe ze groeien en geboren worden weet ze immers al. Ze zou zomaar kunnen denken dat die vogel de baby komt ophalen. Of dat het een nieuw soort Maxi-Cosi is.
Jammer toch dat ik de jongste was in ons gezin. Ik heb geen zwangere moeder meegemaakt. Geen moeder met dikke buik achter de wastobbe. Ik weet ook niet wat er aan mijn zussen werd verteld wanneer er weer een kind op komst was. Ik zal ze er toch eens naar vragen. Dat de ooievaar daar een belangrijke rol in speelde wist ik toen ik klein was vrij zeker.
Zwanger zijn deed je ook niet zo opvallend als tegenwoordig. Een tante vertelde dat zij een jaar of vijftien was toen haar oudere zus zwanger was. Toen haar jas, vanwege de uitdijende buik, niet meer dicht kon vertelde ze aan haar dat ze de jasriem niet kon vinden. Dat was dus de reden dat ze nu haar jas los droeg. Maar nu al vertellen over een baby die op komst was? Nee, dat was nog niet aan de orde.
Door kinderen werd ook wel suiker op een paal gelegd wanneer het tijdstip van de bevalling naderde. Dat zou de ooievaar als prettig ervaren. Zelfs bij een kool in de groentetuin kon zomaar een baby gevonden worden.
Nog vroeger was een kinderboom populair. Wanneer de boom aan het water stond werd er ’s nachts naar toe geroeid om de baby’s uit de boom te plukken. De ooievaar had toen als taak de ziel bij het kind te brengen. Toen dit verhaal te moeilijk werd (door gebrek aan bomen en water in de directe omgeving of door gebrek aan goede zielen?) besloot men waarschijnlijk dat de ooievaar het kind voortaan direct ter plaatse zou bezorgen. Kind en ziel kwamen nu gelijktijdig aan.
Toch kwamen ook wij er op vrij jonge leeftijd al achter dat het verhaal van de ooievaar best aardig was. Maar ook begrepen we al snel dat er meer aan de hand was tussen man en vrouw alvorens de ooievaar in zicht kwam. Het beeld van de ooievaar met het kind is blijven bestaan en mooi toch dat je het in 2013 afgedrukt ziet op vlaggetjes die een nieuw geboren kind verwelkomen.
Jan J. de Vries