‘Opa moet ook mee’, zei onze kleindochter vanmorgen toen oma en haar mamma aankondigden een eindje te gaan wandelen. ‘Opa moet aan het werk’, zei ik, in een poging om thuis te kunnen blijven, ‘Pappa werkt immers ook thuis.’
Ze stapte resoluut naar de laptop die in de kamer stond en drukte het beeldscherm dicht. ‘Ik gebruik die in mijn eigen kamer wel’, probeerde ik nog zwakjes, wetende dat er geen ontkomen aan was. Ze beende onmiddellijk naar mijn kamer om mij ook daar het werk onmogelijk te maken. Ze was snel terug. ‘Een kruk’, zei ze resoluut en haalde zo’n wit opstapje uit de keuken omdat ze blijkbaar niet goed bij de laptop kon komen.
‘Opa gaat al mee’, gaf ik berustend toe en zo liep ik even later toch lekker in het voorjaarszonnetje naar de vijver bij onze ‘rondweg’ om daar de zwaan en de eendjes brood te voeren. Achteraf had ze misschien wel gelijk. Het was beter voor me om een eindje te lopen maar ja, het werk blijft dan liggen. En zo ben ik dan nu pas in de namiddag aan dit verhaal begonnen, dat zonder onze kleindochter al lang en breed klaar was geweest. Maar zeker is wel dat het verhaal dan anders was begonnen.
Ze weet in ieder geval wel de aandacht op te eisen, die kleine meid van 2½ jaar. Enkele dagen geleden moest ik even bij onze dochter langs om wat te vragen over een programma waar ik sinds kort mee aan de slag ben. Zij en haar man weten veel meer van zo’n programma af dan ik. Het zal niet alleen de leeftijd zijn, maar ook het gegeven dat wij nog zijn opgegroeid zonder zelfs een telefoon in huis, speelt mij parten.
Ik opende de laptop van onze dochter onder de alziende oogjes van onze kleindochter. ‘Nee, opa’, zei ze, ‘die is van mamma. Jij hebt toch zelf een computer bij oma.’ Ze had helemaal gelijk, maar deze keer gaf ik mij niet gewonnen.
Natuurlijk vinden kinderen het niet leuk wanneer je met een laptop, smart- of i-phone, android tablet, of weet ik hoe al die dingen heten, aan de slag gaat wanneer je even langs komt voor een bezoekje. Het kind verwachtte gewoon aandacht en had volkomen gelijk. Dat besefte ik op dat moment ook wel, maar het kon even niet anders. Ik hoop dat ik het vandaag weer helemaal goed heb gemaakt!
Overigens is het gedrag van veel mensen niet altijd even sociaal meer door al die moderne communicatieapparatuur. Laatst zaten we aan een vrij grote tafel in een restaurant. Het was behoorlijk vol en zo kwam een drietal dames ongevraagd bij ons zitten. Het stoorde ons niet. Wat me wel stoorde was dat ze het alle drie erg druk hadden met hun i-phone in plaats van met elkaar. Er werd werkelijk geen enkel woord gesproken met elkaar. Ze hadden ook nauwelijks tijd en aandacht om hun bestelling aan de serveerster door te geven. Het maakte me niet boos. Nee, eerder was ik verdrietig om hun blijkbaar onvermogen om met elkaar een normaal gesprek te kunnen voeren.
Steeds vaker denk ik aan de wijze woorden van een tante van me. Ruim negentig was ze, toen ze zei: ‘Het is mijn wereld niet meer’. En inderdaad iedereen leeft in zijn of haar wereld totdat je er opeens achter komt dat die wereld langzamerhand aan het verdwijnen is.
Dat bleek ook weer eens toen ik deze week het krantenartikel las waar boven stond: ‘Europa zet rem op toekennen van bonussen aan bankiers’. Er is besloten dat banken vanaf volgend jaar nog maximaal één jaarsalaris als bonus mogen toekennen. Alleen de aandeelhouders mogen deze bonussen nog verdubbelen. Dat kan tot gevolg hebben dat een bankdirecteur of bestuurder slechts twee jaarsalarissen in één jaar mag ontvangen. Presteert hij of zij uitzonderlijk en zijn de aandeelhouders (niet de klanten!) erg tevreden met de gemaakte winst, dan kunnen dit er maximaal drie worden. Ik vond dat toch wel een triest verhaal voor de bankiers en helemaal als je beseft dat hun jaarsalaris toch al aan de lage kant is.
Wanneer ik zoiets lees dan denk ik terug aan de wereld van mijn jeugd. Onze bank in het dorp kende jarenlang slechts één medewerker, die tevens bankdirecteur was. Hoe hoog zijn salaris was weet ik niet, maar zeker weet ik dat het door het bankbestuur nooit en te nimmer verdubbeld of verdriedubbeld zal zijn. In een vergaderkamer vol sigarenrook nam het bankbestuur kennis van de financiële positie van de plaatselijke coöperatieve bank. Zorgvuldig werden de cijfers bekeken en beoordeeld.
Dat een Coöperatieve Rabobank nog steeds denkt deze sfeer uit te kunnen stralen is een enorme misvatting. Het is bijna nog erger dan het gegeven dat vele dopingwielrenners de winst van die bank voor hun sport mochten gebruiken.
Jan J. de Vries