‘Klimaatverandering is nog geen klimaatverbetering’, moppert Watze, terwijl hij de schoffel hanteert in zijn groentetuin. ‘Ik had zo gehoopt op nog wat lekkere warme jaren’, zucht buurvrouw, ‘maar het weer lijkt alleen maar slechter te worden. Je leest ook niks meer over de klimaatverandering en de opwarming van de aarde.’.
‘Geen wonder’, zegt Watze, ‘ze hebben het veel te druk met de Eurozone.’ ‘En vergeet het EK-voetbal, Wimbledon, de Tour de France en de Olympische Spelen niet’, vervolgt buurvrouw. Voorlopig is er geen tijd voor andere zaken. Soms denk ik wel eens: Is het allemaal wel waar? We hebben jarenlang zure regen gehad en een gat in de ozonlaag, daar hoor je ook nooit meer wat over.
‘Ja, dat verrekte gat in de ozonlaag’, reageert Watze, ‘dat vond ik best griezelig. Dat van die regen kon ik nog wat begrijpen. Vervuiling van de lucht en dat komt in het water terecht. Maar dat gat daar zat ik echt over in. Ik zag het niet zitten, hoe krijg je zo iets nou dicht?’
Ik vertel Watze dat blijkbaar de internationale afspraken over het gebruik van drijfgassen hebben gewerkt en dat volgens de experts het gat in 2050 weer helemaal dicht zal zijn.
‘Gelukkig maar’, zegt Watze, ‘ik zag mijn boontjes al verschrompeld en verbrand voordat ze in de pan zaten. Daar hoeven we dus niet meer bang voor te zijn.’
‘Wanneer ze nu eens snel goede afspraken maakten over de euro, zou dat ook niet snel helpen?’ vraagt buurvrouw zich af, ‘dan zou ons pensioen ook weer wat omhoog kunnen. Want nu ga je er ieder jaar alleen maar op achteruit. Alles wordt duurder en je krijgt steeds minder. Dat houden de mensen niet vol. Het is voor een gewoon mens ook niet te volgen. Maar dat de banken er de oorzaak van zijn is voor mij wel duidelijk.’
‘Ja’, zeg ik, ‘en dat we op de pof leven natuurlijk ook. De staatsschuld is flink gestegen door de financiële hulp aan de banken. We moeten dat met z’n allen toch maar weer terugbetalen en ook nog met rente!’
‘Straks weer verkiezingen’, zegt Watze, ‘ik ben bang dat het ook weer niks oplevert. Er zijn veel te veel partijen. Dan worden er weer opnieuw allemaal compromissen gesloten en dat lost echt niks op.’
Ja, straks weer naar de stembus. We waren laatst op terugreis van onze vakantie even in België. Dat land is in een jaar tijd flink opgeknapt. Het zou voor ons land ook wel eens goed zijn wanneer we een flinke tijd zonder regering zouden komen te zitten. Dan kan iedereen gewoon aan het werk blijven. Geen veranderingen en geen geklooi met allerlei maatregelen en wijzigingen zoals hier een daar een 130-kilometerbord. Moet je kijken wat die onzin heeft gekost en dan staat er ook nog vaak onder dat het alleen geldt vanaf 19.00 uur tot 07.00 uur.
Ja, zo wordt er heel wat flauwekul bedacht natuurlijk. Dat is regeren bij de waan van de dag. Wat zou het een zegen voor ons land zijn wanneer de komende jaren er eens niets zou veranderen. Dat alle ambtenaren gewoon het werk kunnen gaan doen wat ze moeten doen. Ik vermoed dat een derde van onze ambtenaren zich bezig houdt met veranderingen. Niet alleen de veranderingen die de regering of de Tweede Kamer bedenkt maar ook nog met wat ze zelf bedenken. Je moet eens kijken wat dit allemaal kost. En dan gaan ze een jaar later al die veranderingen weer terugdraaien. Is al het werk ook nog voor niets geweest!
Nee, echt waar, je kon het in België zien dat zo’n lange formatieperiode echt helpt. Tjonge, wat was er veel gebeurd dat anders was blijven liggen. Het klinkt misschien raar, maar je zou wensen dat ze straks vier jaar nodig hebben voor er een nieuwe regering is. Voor iedereen een pas op de plaats, voor iedereen de zekerheid dat er niks verandert. Geen belastingverhogingen, geen wijzigingen in de zorg, geen wijzigingen in het onderwijs, nee, gewoon iedereen aan het werk!
‘Helemaal mee eens’, zucht buurvrouw, ‘ik zal voor de verandering maar eens een kopje koffie zetten. Van al dat praten krijg je dorst.’ Gek dat dit ook mogelijk is: Een verandering die nooit verandert! Zo zouden er meer moeten zijn.
Jan J. de Vries