Wat een euforie in ons land en dat alleen omdat de drie procent werd gehaald. Het leek er even op dat we Europees kampioen waren geworden. Ja, dat komt ervan wanneer je het braafste jongetje van de klas wilt zijn en zelf je zaken niet op orde hebt.
Jan Kees en Mark hadden de afgelopen tijd een grote mond opgezet en ja, wie hoog klimt kan laag vallen. Van anderen drie procent eisen en vervolgens tot je grote schrik ontdekken dat alle cijfers tegenvallen, dat is een lastig parket.
Het leken vrienden voor het leven. Wie herinnert zich niet de beelden vanuit de tuin bij het Catshuis van de zeven weken crisisberaad. Het duurde te lang dat beraad en zo kon je er op wachten dat het zou mislukken. Er werd wat afgelachen die eerste weken en soms lag zelfs vertrouwelijk en beschermend de arm van Mark om de schouders van Geert.
Tot Hero genoeg kreeg van het gedram van Geert en de situatie nijpender werd. Voor wat hoort wat en ja, een meerderheid werd nu wel erg lastig met de mannenbroeders van de SGP en de afvallige Hero. En zo trok uiteindelijk Geert de stekker eruit. Nergens heb je sneller vrienden als in de politiek maar ook nergens anders ben je ze zo snel weer kwijt.
Gelukkig was er met behulp van het rechtse midden en de wat linkshandige maar tot nu toe niet erg handige Jolande wel een akkoordje te bereiken.
Geert raakte zo niet alleen zijn vrienden kwijt maar ook blijken de door de vrienden en vriendinnen met veel verve aangekondigde maatregelen zoals een boerkaverbod, geen dubbel paspoort, bezuinigingen op het passend onderwijs en de pgb’s met groot plezier te worden teruggedraaid. Dat de enorme problemen van de woningmarkt volgens de deskundigen alleen nog maar zullen toenemen na 1 januari 2013 nemen we voorlopig voor kennisgeving aan.
Er is een spreekwoord dat zegt: er is geen dodelijker venijn, dan vriend te schijnen en vijand te zijn. Dat hadden Mark, Maxime, Geert en al die anderen, die hieraan hebben meegewerkt, kunnen weten.
En onze vingers aflikken deden we toch al niet en nu al helemaal niet meer. Of er zit niks meer aan die vingers om te likken of we laten het maar zitten voor later. Want dat het einde van de crisis nog lang niet in zicht is wordt steeds duidelijker. Het zal misschien wel nooit meer worden zoals het was. Of dat erg is, wie zal het zeggen maar het zal niet altijd leuk zijn.
Langzaam wordt het iedereen duidelijk dat we met de voorgenomen maatregelen niet zoveel zullen opschieten. De armen worden armer en de rijken nog rijker, zoals overigens overal in Europa. Het aantal miljonairs is nog nooit zo snel gegroeid. Een doorgeschoten marktwerking en het niet durven belasten van het kapitaal dat in de landen aanwezig is maken het moeilijk een oplossing te vinden. Want ga je het kapitaal belasten dan vlucht het weg of het investeert niet meer, zoals enkele jaren geleden ook Frankrijk ondervond.
Afijn, volgens Watze heeft Hollum ook een probleem maar dan wel van een hele andere orde. Er is een dorpsreconstructie in gang gezet. Nou ja, reconstructie? Tot nu toe gewoon nieuwe maar vooral ook meer stenen. Maar of groene bermen worden bestraat of dat er auto’s staan geparkeerd, maakt ook niet zoveel meer uit. Je zag ze toch al niet meer.
Nu was de voorlichting aan de bewoners ook minimaal en dus moesten en moeten we afwachten wat er nog meer gaat gebeuren. Het enige wat nog niet definitief is ingevuld door de gemeente blijkt het ‘Plantsoen’ te zijn. Van Dorpsbelang Hollum kregen we daarom het verzoek om ideeën aan te leveren voor de invulling van ons ‘Plantsoen’. Alle Hollumers worden hierbij betrokken!
Nu heeft Hollum, zoals u wellicht weet, als enige dorp op ons eiland een heuse Plantsoenstraat. Maar dat we een plantsoen hadden was ook Watze feitelijk nooit opgevallen. ‘Noemen ze dat driehoekje echt een plantsoen, dan is het straatje zelfs nog groter dan het plantsoen?’, vroeg hij me verbaasd. Ik antwoordde dat ik bevreesd was dat dit kleine driehoekje inderdaad het plantsoen van Hollum is. Je kunt in dit plantsoen niet wandelen maar er wel omheen lopen.
‘Wat jammer’, reageert Watze, ‘toen ik de brief las, kreeg ik allerlei ideeën over de aanleg van wandelpaden, waterpartijen, bruggetjes en misschien zelfs wel een fietspad. Maar als het om dat driehoekje gaat is er niet veel aan te leggen!’
Nee, Watze is duidelijk niet onder de indruk van het verzoek van Dorpsbelang. Ik merkte nog op dat we op Ameland helemaal geen plantsoen nodig hebben. Immers volgens Van Dale is een plantsoen ‘een aanleg met bomen en planten als openbare tuin, een publieke wandelplaats’.
Nu ja, ons hele eiland kun je dan als plantsoen beschouwen. Planten zijn er volop, wandelen kun je er ook, met de aanleg van bomen gaat het de laatste jaren minder goed. Verwijderen lukt beter. Er is nogal wat gekapt zodat het hier en daar lijkt op kaalslag.
‘Nou ja’, zegt Watze teleurgesteld, ‘wij mogen toch niet bepalen welk idee wordt uitgevoerd.’ Dat is waar want de gemeente bepaalt met het bestuur van Dorpsbelang de uiteindelijke keuze. Hebben ze alles toch nog lekker voor het zeggen.
‘Zie je wel dat we niks hebben in te brengen’, bitst buurvrouw, ‘stembusvee zijn en blijven we. Voor de rest is het slikken of stikken. Ik zou het plantsoen maar mooi laten zoals het is. Maar dan wel graag wat flinke bomen er omheen.’ Ja, en zoals zo vaak heeft buurvrouw ook deze keer weer het laatste woord.
Jan J. de Vries