‘Laatste aflevering’, zucht buurvrouw, ‘wat kan een mens toch wat meemaken in een paar weken.’ Toch wat nieuwsgierig vraag ik welke laatste aflevering ze bedoelt, al heb ik wel een vaag vermoeden. En inderdaad, ze mist dokter Deen en Vlieland. In zo’n korte tijd zijn beiden een begrip geworden in ons land. Stortemelk zal deze zomer wel helemaal vol lopen met sensatiezoekers.
Het was ook niet zomaar iets wat we kregen voorgeschoteld over het leven op een Waddeneiland. Je kunt je van de werkelijkheid geen voorstelling maken.
Dat de Vlielanders er zelf nu echt gelukkig mee zijn is een tweede. Het gaat om de kijkcijfers en die waren goed. Na de eerste aflevering kwamen er voorzichtige berichten dat die dokter Deen wel erg veel had verteld over zijn praktijk op het eiland. Verhoudingen, een maagd die zwanger wordt, kinderhandel, seks buiten de deur, en dan ook nog lekke condooms! Je kreeg de indruk dat iedereen het daar met iedereen doet. Misschien is of was het ook wel een beetje zo. De winters zijn lang en er wonen niet al te veel mensen. En ach, iedereen wil wel wat spanning in het leven, of niet soms. Maar dat had die dokter Deen niet allemaal aan die Edwin de Vries hoeven te vertellen.
Dat mensen daar volkomen van de in de war raken, dat dankt je de koekoek. Jullie hebben vast wel het berichtje gelezen over die 54-jarige Vlielandse. Naar de wal gevlucht en volkomen in de war geraakt. ’s Nachts 200 keer de hulpdiensten gebeld. Maar ja, zo snel als op Vlieland zijn ze aan de wal niet bij je. Daar willen ze meer weten voordat ze een ambulance de weg op sturen of een heli de lucht in. Je moet ook maar een piloot beschikbaar hebben. En daar is ook geen dokter Deen die galopperend op het paard met spoed een patiënt bezoekt. Nee, dat kan alleen maar op Vlieland.
Ik vond onze dokter Deen trouwens wel wat te oud voor zo’n drukke praktijk met daarbij de meest vreemde gebeurtenissen. Dan al die kinderen nog in huis met hun relaties en zwangerschappen. En daarbij nog een vriend die met je wil trouwen terwijl je stiekem nog getrouwd bent.
Nee, dokter Deen viel me wat tegen met die dunne beentjes van haar in die te strakke spijkerbroek. Je zag de te hoge leeftijd voor deze rol aan haar af. We hebben Monique’je wel eens anders en beter gezien. Maar ‘Turks Fruit’ is ook al heel wat jaartjes geleden. Het was haar nu zelfs in de serie allemaal wat teveel. Een te drukke praktijk in de zomermaanden, een niet al te snuggere assistente, een overactieve vriend die misschien wel wat aan de jonge kant is voor haar, al die zorgen en besognes rond de kinderen en tenslotte nog een dementerende moeder.
Ik had zo’n stil vermoeden dat de echte dokter Deen zich de serie wat anders had voorgesteld. En dat vermoeden blijkt ook nog te kloppen. Zoveel ellende was er nooit tegelijk op Vlieland. Maar ja, je weet het, vertel een verhaal aan een journalist of een tekstschrijver en ze gaan ermee aan de haal. Hij had het kunnen weten.
Achteraf kunnen we gelukkig grinniken om onze Penny’s Shadow. Ook daar ging het af en toe wat mis, maar de beelden over ons eiland waren prachtig en het verhaal kende een happy end.
We kunnen alleen maar hopen dat onze artsen net als hun voorgangers hun mond straks stijf dicht houden. Want ik weet wel zeker dat er best wel een aardige serie over Ameland is te maken.
Medelijden, nee dat heb ik niet met de Vlielanders. Maar van enig leedvermaak is zeker sprake. Het zij ze gegund die voormalige Noord-Hollanders!