Ik fietste een eindje achter het stel. Ze waren gekleed als boswachters. Groene hemden en broeken met veel zakken. Ze zochten duidelijk de natuur op Ameland. Ze liepen op het schelpenpad in het Hollumer Bos bij de eendenvijver. Een stel toeristen zoals er zoveel op ons eiland komen. De een komt voor vertier en vermaak, de ander om te genieten van de rust of de natuur. Zij hoorden duidelijk tot de laatste categorie. Ze waren zeker niet oud maar ook niet meer piepjong. Ze liepen hand in hand totdat hij opeens stil bleef staan. Hij pakte de verrekijker, die nu eenmaal bij een dergelijke outfit hoort, en keek geïnteresseerd omhoog in de dennenbomen. Was daar echt wat te zien of deed hij net alsof. Wilde hij interessant doen voor zijn partner en laten zien dat ook hij vogels kon vinden. Of zat er werkelijk een bijzonder vogeltje daar in die dennenboom in het Hollumer Bos.
Eerlijk gezegd vermoed ik het eerste. Ik keek nog eens goed toen ik ze voorbij fietste met mijn kleinzoon voorop in het stoeltje. Zij was het duidelijk wel. Zij was de echte natuurliefhebber, gekleed in een wijde groene broek met veel zakken, met een groene blouse en zware wandelschoenen.
Hij houdt vast veel van haar. En daarom doet hij alles voor haar en is gelukkig. Daarom kleedt ook hij zich in een groen natuurpak en kijkt geïnteresseerd naar bloemetjes en vogeltjes. Daarom greep hij de verrekijker en keek omhoog. Naar alle waarschijnlijkheid zag hij alleen maar de blauwe lucht en was er in werkelijkheid niets te zien. Hoewel ik ben doorgereden vermoed ik dat het gesprek ongeveer zo verliep. Zij: ‘Wat zag je daar, schat?’ En hij: ‘Ik dacht iets te zien maar het was denk ik iets anders’. Met zo’n antwoord zeg je niets verkeerds maar met zo’n actie laat je zien dat het je menens is. Niet dat je zo gek bent op bloemetjes en vogeltjes, welnee je bent gek op haar. Niet op die groene broek met zakken, die blouse of die schoenen maar op wat zich daarin beweegt. Niet de blauwe lucht is belangrijk maar haar blauwe ogen en daarvoor doe je toch alles!
Ze liepen laatst wat verloren over het Zwaneplein. Het was tijdens de prijsuitreiking van het Waddentoernooi. Ze liepen hand en hand. Ze waren al wat ouder dan de natuurliefhebbers. Ze waren zeker niet gekleed volgens de laatste mode, dat niet. Hij had haar stevig bij de hand. Zij liep een pasje achter hem. Wat zich daar op het Zwaneplein afspeelde hebben ze waarschijnlijk niet begrepen. De Hollumer Gromkes speelden en het geluid van de muziek schalde over het plein. Daar kwamen ze niet voor, dat was duidelijk. En dus staken ze hand in hand het plein over. Zij nog steeds dat stapje achter hem. Zij kende haar plaats, dat was duidelijk. Maar zij wilde ook helemaal niet voorop lopen. Welnee, zij had het geluk bij hem gevonden en volgde hem in alles wat hij deed.
Hij bleef staan voor het reclamebord van Herberg de Zwaan, waarop met krijtletters het menu van de dag stond geschreven. Aandachtig las hij de tekst. Zij keek eerst nog eens achterom, daarna om zich heen en uiteindelijk, omdat hij zo lang bleef lezen, keek ook zij quasi geïnteresseerd naar het reclamebord. Of ze ook werkelijk las werd niet duidelijk. Daarna liepen ze tussen de mensen door, ze keken niet meer achterom naar de drukte maar verdwenen stilletjes in het donker van het dorp.
Ik moest hieraan denken toen buurvrouw laatst begon over het krantenberichtje over mieren. Er blijken mieren te zijn die zich kunnen voortplanten zonder mannetjes. ‘Wanneer de evolutie doorgaat kunnen de mannen wel eens overbodig worden’, aldus buurvrouw.
Dat was bij Watze tegen het zere been. Wat zou er van haar terecht zijn gekomen wanneer hij er niet was geweest. De tuin maaien, een band van de auto verwisselen, de lekkende kraan repareren, afijn een hele rits werd opgenoemd waarmee buurvrouw zich nooit gered zou hebben zonder Watze. Dus was de conclusie van Watze: ‘Zelfs al konden vrouwen zich voortplanten zonder man, dan nog waren er mannen nodig!’ Overigens twijfelde Watze zeer aan de waarheid van het krantenartikel. Buurvrouw merkte nog op dat er ook heel wat vrouwen zijn die heel goed een kraan kunnen repareren of een band van een auto kunnen verwisselen. Ja, zelfs tot metselen en het aanleggen van verwarming zijn ze in staat! De discussie ging zo nog enige tijd door maar we kwamen gelukkig uiteindelijk tot de conclusie dat liefde gelukkig maakt. En dan maakt het niet uit wat de een wel kan en de ander niet zolang je maar gelukkig bent met je rol in het leven!
Jan J. de Vries